Roy-Szabelewski ma 44 lata. Przedstawia się jako jeden z nich: spadkobierca fortuny pochodzących z Warszawy Rojewskich i mających korzenie kresowe Szabelewskich. Utrzymuje, że jest rentierem, który jeszcze niedawno miał w Warszawie 18 mieszkań na wynajem, ale jego prawdziwą pasją stało się nauczanie Polaków dobrych manier. Na Instagramie, TikToku i Facebooku ponad 700 tys. osób ogląda generujące miliony odsłon filmiki, w których jako Elitarny Łobuz opowiada o swoim życiu w bogatej rodzinie przedsiębiorców. Którzy — jeśli wierzyć jego słowom — od pokoleń obracają się w świecie rekinów biznesu i polskich elit. W ich domach, w Warszawie, Konstancinie i Juracie gościli ponoć nie tylko znani aktorzy i muzycy, ale też nobliści. Słowem, elita, której miały imponować nie tylko miliony na koncie Roy-Szabelewskich, ale też ich ogłada i nienaganne maniery. A tego nie da się kupić ani podrobić.
Ewentualnie można się tego nauczyć, w czym Elitarny Łobuz chętnie pomaga. Na przykład udzielając płatnych korepetycji dzieciom z bogatych rodzin, biorąc udział w debatach dla ludzi biznesu i organizowanych w domach mody spotkaniach dla mężczyzn ceniących życie w luksusie. A sukces w internecie i życiu przekłada się na sukces finansowy: Tomasz Roy-Szabelewski jako wzięty spec od elitarnego luksusu reklamuje w swoich social mediach m.in. dezodoranty, kremy, salon optyczny, sklep z odzieżą marki premium. W barterze z salonem medycyny estetycznej dostaje zabiegi typu botoks, we współpracy z kliniką dentystyczną nakłada na zęby licówki. Odcina też kupony od wydanej przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka książki “Elitarne pieniądze”. Do wydawnictwa co chwila zgłaszają się dziennikarze z prośbą o wywiad z męskim odpowiednikiem ekscentrycznej milionerki Paris Hilton, do której chętnie się porównuje.
Prywatny basen i służba
— Jak wyglądało dzieciństwo w polskim domu old money? — pytam. Elitarny chętnie dzieli się szczegółami. Pradziadek prowadził sieć sklepów mięsnych. Po wojnie część majątku została na terenie Ukrainy i Białorusi. Dziadek — jak utrzymuje Roy-Szabelewski — był w AK. Po wojnie został badylarzem, czyli założył szklarnie w Jabłonnie. Biznes szedł na tyle dobrze, że dziadkowie za dolary kupili jego mamie mieszkanie w stolicy. Ich druga córka, ciotka Elitarnego, jako modelka trafiła do Japonii. Tam wyszła za mąż. Łudząco podobna do Farrah Fawcett miała reklamować m.in. motocykle Honda. Po rozwodzie wyjechała do Wielkiej Brytanii. Dostała brytyjski paszport, dzięki czemu rodzina Roy-Szabelewskich w 1983 r. mogła założyć firmę polonijną. W późnym socjalizmie Polacy mogli zakładać tego typu, często półfikcyjne przedsiębiorstwa z udziałem kapitału zagranicznego. W ten sposób narodziło się — jak twierdzi Elitarny Łobuz — biznesowe imperium, w którym jego rodzice prowadzili w całej Polsce sieć szwalni. Wszystko szło na eksport: szyte przez nich mundury dla pracowników stacji benzynowych i stewardes, eleganckie spódnice i garsonki. Szwaczki z Podlasia szyły też — zapewnia Elitarny — luksusowe stroje dla londyńskiego domu towarowego Harrods.
Mały Tomasz miał dorastać w luksusowej willi w Konstancinie. Za bramą wjazdową zaczynał się świat niczym z Beverly Hills. Obok domu rodzinnego roztaczał się zadbany ogród, po którym non stop kręcili się pomocnicy ogrodnika. Na prywatnych kortach Tomasz i jego starszy brat pobierali lekcje tenisa. W domu był basen, prawdziwy luksus w latach 80., ujęty w ewidencji jako schron. Na tyłach willi lądował prywatny helikopter, którym rodzice mieli się przemieszczać między szwalniami. Prywatny kierowca i kucharka mieszkali w służbówce, w willi cały dzień kręciły się sprzątaczki. Tomaszem do dziesiątego roku życia zajmowała się niania, Michalina. Rodzice byli w pracy do godz. 20, widywał ich rzadko. Nawet do ich prywatnej willi w Juracie, w której Elitarny z bratem miał spędzać wszystkie wakacje, przyjeżdżali tylko na dwa, trzy dni. Wtedy, co powtarza w wywiadach, organizowali imprezy, na które wpadała polska elita. Agnieszka Osiecka przyniosła cytrynę. Rarytas w czasach komuny.
Chłopstwo w Konstancinie
Elitarny opowiada, że już jako kilkulatek miał ochroniarza. Towarzyszył mu podczas dojazdów do jednej z pierwszych prywatnych warszawskich podstawówek. Rodzice chcieli go chronić, bo w końcówce lat 80. zdarzały się porwania dla okupu. Tomasz jako 12-latek odebrał telefon od opryszka żądającego okupu za uprowadzony luksusowy samochód ojca. Ojciec, aby go odzyskać, musiał pojechać z walizką pieniędzy do Lasu Kabackiego.
Tomasz i jego starszy brat byli od lat uczeni dyskrecji nie tylko wobec służby. Nie zapraszali kolegów, którzy mogli im zazdrościć fortuny i wykorzystać. Do szkoły ubierali się skromnie, ale zawsze z klasą. Rodzice uczyli ich dobrych manier. Tomasz wspomina, o czym pisze też w książce “Elitarne pieniądze”, jak siedział przy stole z książkami pod pachami, by ćwiczyć właściwą postawę, bez opierania łokci o stół. Gdy odwiedził w domu uboższego kolegę, ze zgrozą obserwował, jak jego rodzice zostawiają na stole filiżanki po kawie i nie układają w piramidkę rozrzuconych poduszek.
Kolega, podobnie jak inne dzieci z tzw. normalnych rodzin, został zaproszony do willi na urodziny. Elitarny wspomina, że pół dnia, aby nikt nie zazdrościł, zaklejał okna, przez które można było zobaczyć basen. Więcej luzu złapał w uchodzącym wówczas za najlepsze liceum Batorego. Szkołę odwiedziła królowa Elżbieta II. Tomasz chodził do drugiej klasy, kiedy do szkoły wpadł z wizytą Michael Jackson. Maturzystka Anna Mucha wręczyła mu kwiaty. Tomasz, który kilkanaście lat później, już jako Elitarny Łobuz, na jednym z filmików wyśmiał Muchę, utrzymuje, że w czasach licealnych znali się i lubili. Nie bywała jednak u nich w domu.
A w końcówce lat 90. ich willa w Konstancinie przestała być warowną twierdzą old money. W okolicy pojawiły się wille nowobogackich, których zdarza się Elitarnemu nazywać chłopstwem. Przez dom Roy-Szabelewskich zaczęli się przewijać nowi znajomi, skupieni na tym — jak przekonuje — aby na plecach old money dostać się w zwarty świat elit.
Elitarny nie pamięta, aby ktoś z nowych znajomych zaprosił go do domu. Szybko wyfrunął z gniazda. Po drugiej klasie liceum pojechał na roczną wymianę do USA. A potem — jeśli wierzyć temu, co opowiada w wywiadach, wyjechał na ponad 20 lat za granicę. Twierdzi, że studiował iberoamerykanistykę w Cambridge, w Londynie skończył szkołę designu. Miał pomieszkiwać też we Włoszech, gdzie nauczył się włoskiego, oraz w Hiszpanii, gdzie przyswoił hiszpański. Wspomina też o Niemczech i Austrii. Do Polski na dłużej przyjeżdża w 2012 r. Mówi, że dziewczyna jego kolegi z podstawówki pracowała przy produkcji programu wnętrzarskiego TVN “Pan i Pani House”. Rzuciła przy zupie, że szukają prowadzącego. Kolega polecił jej Tomasza — nie dosyć, że wygadanego, to jeszcze z dyplomem i klasą.
Dopieścić wnętrza
Odzywam się do Natalii Nguyen, architektki, projektantki wnętrz, mebli i biżuterii. W 2012 r. razem z Roy-Szabelewskim prowadziła program “Pan i Pani House”. Ekipa miała kilka dni na remont i budżet tylko na jedno pomieszczenie. Prowadzący mieli np. pokazać, jak podarować drugie życie staremu krzesłu i zrobić podwieszany sufit.
— Tomek był tak poważny, że czułam, jakbym prowadziła program z doradcą kredytowym. Miał charyzmę. Zawsze przygotowany, gadał płynnie i z przekonaniem — przyznaje. — Jednak nic o prywatnym życiu. Zero szczegółów. Pytałam: dokąd jeździsz na wakacje, a on się tylko uśmiechał. A potem nagle wyskoczył, że ma apartament w Juracie! Szampan, znajomi, hawajska koszula. W tamtych czasach moim największym luksusem był nocleg na kempingu na Helu.
Elitarny wspomina, że po programie Polacy zaczęli do niego dzwonić z prośbą o wyremontowanie łazienki albo wykonanie podwieszanego sufitu. W Londynie — jak przekonuje — było inaczej. Dostawał zlecenia od potomków znamienitych rodów i finansjery. Mógł rozwinąć skrzydła. Znajomy ze studiów zamówił u niego bibliotekę w klasycznym, brytyjskim stylu. Był zachwycony, kiedy zrobił miks mahoniowych mebli i bibelotów z dziełami sztuki abstrakcyjnej. Inny klient pozwolił mu poszaleć w duplexie w Chelsea. Opowiada, że miał czas, żeby dopieścić wnętrza. Każde pomieszczenie zaprojektował w innym stylu: łazienkę w czerni, minimalistyczną sypialnię i eklektyczny salon.
— Czym jeszcze zajmował się pan przez ponad 20 lat spędzonych za granicą? — dopytuję, ale Elitarny odpowiada niechętnie. Utrzymuje, że próbował żyć jak normalni ludzie. Zafarbował włosy. Uczył się pływać na desce. Chciał zostać tancerzem, ale nie ma poczucia rytmu. W Hiszpanii zaliczył epizod — jak to ujmuje — szampańskiego socjalizmu. Sympatyzował z hiszpańską lewicą, ale przekonuje, że cały czas obracał rodzinną fortuną. Inwestował w bitcoiny, firmy technologiczne z Doliny Krzemowej, mieszkania, dzieła sztuki, które trzymał w muzealnych depozytach, i złoto. W mediach pojawiła się ostatnio informacja, że sprzedał 13 z 18 swoich mieszkań i nie zamierza inwestować w nieruchomości. Teraz chce się skupić na prowadzeniu w internecie opiniotwórczego contentu. Czyli zdradzaniu na TikToku, Instagramie i Facebooku, jak elita old money — w tym Roy-Szabelewscy — ubiera się na letnią kolację w ogrodzie, układa na talerzu sztućce podczas przerwy w jedzeniu i dba o maniery nawet w windzie.
Nieobecni i nieznani
— Warszawa to 5 tys. osób, reszta to statyści — powtarza Elitarny Łobuz. — Przedstawiciele polskich old money doskonale się znają. Dzieli nas tylko jedno uściśnięcie dłoni.
Sprawdzam więc, co o Roy-Szabelewskich wiadomo w polskich elitach finansowych. Zaczynam od Rotary, w którym miał działać jego ojciec. Nikt o takim nazwisku nigdy nie był członkiem klubu. Odzywam się do dziennikarza Szymona Krawca, który od 13 lat współtworzy listę najbogatszych Polaków. Aby wejść do grona naszej elity finansowej, trzeba się wykazać majątkiem wartym miliard złotych. — Nigdy w tym kontekście nie słyszałem o rodzinie Roy-Szabelewskich — mówi Krawiec. Dzwonię do miliardera Zbigniewa Jakubasa, właściciela Grupy Kapitałowej Multico. W latach 80. założył firmę polonijną produkującą odzież. On również nie kojarzy Roy-Szabelewskich.
Marek Roefler, prezes firmy deweloperskiej Dantex, od lat jest związany z Konstancinem, gdzie założył prywatną galerię sztuki Villa la Fleur. Muzeum co roku organizuje wystawy najważniejszych artystów z kręgu Szkoły Paryskiej. Roefler, który podobnie jak Jakubas wystartował z biznesem na początku lat 80., powinien znać nie tylko bogacących się w tamtym czasie Roy-Szabelewskich, ale też kolekcjonującego dzieła sztuki ich syna. — Niestety, nie znam nikogo o takim nazwisku — mówi “Newsweekowi”. — Nie kojarzę też, aby Roy-Szabelewscy mieszkali w Konstancinie.
Przeglądam informacje w Krajowym Rejestrze Sądowym dotyczące biznesów, które zaczynały w 1983 r. jako firmy polonijne. W branży odzieżowej było ich niewiele. Jedną z nich było X Collection, z głównym PKD “produkcja odzieży wierzchniej”. Dane się zgadzają: rozpoczęcie działalności w Warszawie w 1983 r., wykreślenie z rejestru przedsiębiorców w 2022 r. Elitarny przyznał mi wcześniej, że w tym czasie jego rodzice zamknęli firmę, a on wrócił do Polski. W odnalezionej przeze mnie informacji o firmie X Collection Tomasz Szabelewski, jako wspólnik reprezentujący spółkę, pojawia się w 2005 r. Dane się zgadzają. Jednak wcześniej nazywał się inaczej: jako upoważniony do reprezentowania spółki nosił nazwisko Y. Czyli podpisywał się tak, jak jej właściciele, małżeństwo Y.
Posługując się nowymi informacjami, dzwonię do Rotary. — Pan Y jest czynnym członkiem Rotary od 1994 r. W tym czasie odpowiadał za wymianę młodzieży — przyznaje Michał Skup, regionalny przedstawiciel gubernatora Mazowsze i Podlasie. To zgadzałoby się z informacją, że w latach 90. Elitarny Łobuz był na wymianie w liceum w USA.
Posługując się nazwiskiem Y i nazwą firmy X Collection, po raz kolejny dzwonię do Marka Roeflera. — Małżeństwo Y kojarzę z jedną z wystaw w Villa la Fleur. Byli jednymi ze zwiedzających — przyznaje. — Nic nie wiem jednak na temat ich biznesu. Z lat 80. kojarzę wiele firm, które zaczynały jako firmy polonijne. O nich nie słyszałem ani w latach 80., ani później.
Zbigniew Jakubas reaguje podobnie. X Collection, które powinien pamiętać z lat 80., z niczym mu się nie kojarzy.
Bez odpowiedzi
Sprawdzam, czy Elitarny Łobuz gdzieś jeszcze minął się z prawdą. Interesuje mnie, czy ktokolwiek o nazwisku Y był związany z AK i czy rodzina Y mogła prowadzić w latach 70. szklarnie w Jabłonnie. O nikim takim nie wiadomo. Dzwonię do wydawnictwa Prószyński Media, w którym w ubiegłym roku ukazały się “Elitarne pieniądze”. Na okładce książki w krótkiej informacji o autorze można przeczytać: “Uczęszczał do najlepszych prywatnych szkół w kraju, potem do II LO im. Stefana Batorego, maturę zrobił w Kalifornii”. Słyszę w wydawnictwie, że ten opis autoryzował i zatwierdził. O amerykańskiej maturze mówi też w pierwszym, wrzuconym przez siebie materiale na TikToku, który do tej pory miał ponad milion odsłon. Kłopot w tym, że to nie do końca prawda. Owszem, zaliczył jeden rok szkoły Alameda High School w Kalifornii, ale nawet w rozmowie ze mną przyznaje, że nie zdawał tam matury.
Dzwonię do Anny Muchy, z którą w liceum — wierząc Elitarnemu — łączyła go zażyłość. Aktorka jest na planie, ale wrzuca w Google nazwisko Roy-Szabelewski. Z niczym jej się nie kojarzy. Dopytuję, czy może zapamiętała go jako Y. I tu bez sukcesu.
Sprawdzam więc, co wiadomo o rodzinnej willi Elitarnego w Konstancinie. Chętnie wrzuca na swoje media społecznościowe zdjęcia bogatych wnętrz, kortów tenisowych i ogrodu. Szybko okazuje się, że wklejane przez niego zdjęcia przedstawiają willę, która w 2020 r. została wystawiona na sprzedaż.
Próbuję też dowiedzieć się, czy wiadomości o 18 mieszkaniach Elitarnego zostały kiedykolwiek sprawdzone. Tu przydatne byłyby numery ksiąg wieczystych, ale okazuje się, że nikt, rzucając informację w eter, jej wcześniej nie sprawdził.
Interesuje mnie też, czy Tomasz, jeszcze jako Y, był obecny w internecie. Nazwisko nie pojawia się w kontekście jego studiów w Uniwersytecie Cambridge i KLC School of Design.
Wrzucone w Google hasło “Tomasz Roy-Szabelewski” generuje kilkadziesiąt tysięcy wyników.
Wysyłam do niego e-maila z prośbą o wyjaśnienie, dlaczego przedstawia się jako potomek fikcyjnych rodów Rojewskich i Szabelewskich. Nie zaprzecza, że Y prowadzili firmę X Collection, a on sam nosił ich nazwisko. Odpisuje: “Moi rodzice są osobami bardzo prywatnymi i nie upubliczniam ich danych osobowych (…). Nawet bez tego moja rodzina — jako bliscy, bądź co bądź, polaryzującej osoby publicznej — praktycznie codziennie pada ofiarą krzywdzących domysłów i bezimiennego hejtu w internecie”.
Piszę kolejnego e-maila. Naciskam na wyjaśnienie, czemu ma służyć zmiana nazwiska.
Do zamknięcia numeru nie dostaję odpowiedzi.