Ile kosztuje życie w pojedynkę? Asia martwi się, co zrobi, kiedy będzie musiała pilnie pójść do lekarza

Singielką jest w zasadzie całe życie. Bywała w dwu-, trzyletnich związkach, ale nigdy z nikim nie mieszkała, nie dzieliła opłat i przyzwyczaiła się do radzenia sobie samej. Tylko o kredycie zawsze myślała, że to gra zespołowa i nigdy nie zdecyduje się na solo.

Być może przeważyła presja. Jest jedną z tych, którzy czują się nieswojo na spotkaniach rodzinnych, kiedy wszyscy przychodzą z kimś. Nawet kuzyni młodsi o dziesięć lat, a ona wiecznie sama.

Któregoś roku zdecydowała, że dość wynajmowania mieszkania z koleżanką. Trzeba iść na swoje. – Czułabym się niekomfortowo, zapraszając potencjalnych partnerów. Przyjaciółka była mi jak siostra, ale wytłumaczyłam, że na mnie już pora.

Znalazła nowe osiedle składające się z kilku bloków blisko lasu i zaczęła starania o kredyt. Na końcu tego starania dowiedziała się, że w firmie idą zwolnienia grupowe, spytała więc szefa, czy coś jej grozi. Wspomniała o kredycie. Kiedy usłyszał, ile będzie płacić, złapał się za głowę. – Powiedział, że oni z żoną przelewają bankowi tylko 900 zł miesięcznie i że nie wyobraża sobie, jak poradzę sobie z taką ratą. Nie zdradził natomiast, co zrobiłby na moim miejscu – może wynajmowałby całe życie pokój? – ani czy mam się czegoś bać w nadchodzących grupówkach – wspomina Asia.

Koleżanki też tłumaczyły, że w pojedynkę z takim kredytem nie spałyby po nocach. Ale ona dobrała jeszcze kredyt na miejsce garażowe, bo uznała, że przecież w kolejnych latach będzie zarabiała tylko więcej. Szybko wykończyła nowe mieszkanie, wprowadziła się i zaczęła jeden z najlepszych momentów w życiu, tworząc coś od początku do końca.

I wtedy ją zwolnili.

Nie przejęła się bardzo, dostała trzy pensje odprawy, już po miesiącu dogadała się w nowym miejscu. Brakowało tylko jednego podpisu, więc pojechała z koleżanką na wakacje do Włoch i urządzała mieszkanie. Chciała też z odprawy nadpłacić kredyt. – Dobrze, że tego nie zrobiłam – mówi dziś. – Nie mogłam znaleźć pracy przez kolejne siedem miesięcy.

Im dłużej szukała, tym szybciej rosło w niej przekonanie, że nikt jej już nie zechce. Zmodyfikowała CV, żeby dostać pracę na kasie w OBI, ale i tam jej nie przyjęli. Miała jakieś oferty, ale uznała, że są zbyt niskie. – Co mi po pensji w wysokości 6 tys. zł, skoro opłat mam pięć? Jak za to przeżyć? – zastanawia się. W czarnych myślach już się pakowała, sprzedawała mieszkanie i po 20 latach w Warszawie wraca do mamy.

W końcu znalazła pracę. Po opłatach zostaje jej tyle, żeby się utrzymać, czasem gdzieś wyjść i pojechać. Lata na city breaki i korzysta z uprzejmości znajomych, u których może się zatrzymać.

Martwi ją wojna za wschodnią granicą, nieprzewidywalny Trump, podejrzany Nawrocki. Boi się, że przyjdzie dzień, w którym będzie musiała uciekać. – I po co mi wtedy to całe mieszkanie? – pyta.

Dzięki doświadczeniom ostatniego roku dowiedziała się dwóch rzeczy. Kiedyś była przekonana, że praca świadczy o człowieku. – Dziś już nie chcę się żyłować, bo wiem, że dla korporacji jestem nieistotna – teraz haruję, jutro mnie nie ma, nikt po mnie nie zapłacze – mówi.

Ma też poczucie, że koleżanki, które mają partnerów i dzieci, nie biorą na poważnie problemów singli. Mówią, że jest im ciężko, bo muszą płacić za jedzenie dla dzieci, za dodatkowe lekcje, wakacje, obozy, nowe ubrania. – “Asia, ty nie wiesz, co to za życie”. Spychają moje problemy na bok i je marginalizują. “Asia, a ty nie jedziesz na wakacje?”. Czasem aż wstyd mi odpowiadać, że nie jadę, bo nie mam kasy, żeby polecieć gdzieś na dwa tygodnie – przyznaje.

Od siedmiu lat nie wymieniła telefonu, laptopa pożycza od koleżanki, ma Spotify z reklamami. Nie stać ją na terapię ani na jagodzianki za 28 zł. Martwi się, co zrobi, kiedy będzie musiała pilnie pójść do lekarza. – Przyzwyczaiłam się, że jako singielka muszę ze wszystkim radzić sobie sama, tymczasem dzwonię spanikowana do mamy, że nie wiem, za co kupię leki, a ona, choć jej ciężko, wysyła mi 200 zł – mówi, robi krótką pauzę i dodaje: – Ale i tak jestem z siebie dumna, że jakoś sobie radzę.

Epoka solistów

W 2024 r. spośród 202 mln unijnych gospodarstw domowych aż 75 mln było prowadzonych przez samotne osoby bez dzieci. W ciągu ostatniej dekady ta liczba wzrosła o 16,9 proc (dane Eurostatu). Szwedzka porównywarka kredytowa Credwise opracowała indeks uwzględniający zarobki i koszty życia – dzięki temu określiła, gdzie singlom żyje się najlepiej w Europie. Polski nie było w pierwszej dziesiątce. Wygrała Szwajcaria, gdzie samotna osoba może zaoszczędzić rocznie prawie 34 tys. euro. Dziesiąte miejsce zajmuje Dania z możliwymi oszczędnościami w wysokości 2,1 tys. euro.

Brytyjska firma inwestycyjna Hargreaves Lansdown Limited obliczyła, że życie na Wyspach kosztuje singla o 10 tys. funtów więcej niż osobę w związku. Podobne badanie przeprowadził sześć lat temu francuski Narodowy Instytut Statystyki i Studiów Ekonomicznych – odpowiednik polskiego GUS. Wynikało z niego, że koszty utrzymania są dla singla o 1,5 raza większe niż dla osoby w związku.

Co czwarty Polak żyje dziś samotnie. Jeśli sprawdzi się prognoza GUS, do 2035 r. singlem będzie co trzeci mieszkaniec naszego kraju.

Zainwestować w siebie

– Jakby wpadła mi większa gotówka, zrobiłbym zęby. Pomogłoby mi to trochę z pewnością siebie – mówi Grzesiek, specjalista do spraw cyberbezpieczeństwa.

Zęby na razie odpuścił, ważniejsza są jelita. Do biura w centrum Warszawy dojeżdża w godzinę, niezbyt chce mu się tyle siedzieć w tramwaju, a że pracodawca nie wymaga fizycznej obecności, to pracuje głównie z domu. Nie gotuje, w zasadzie codziennie coś zamawia i tak znikają mu z portfela kolejne pięćdziesięciozłotówki. Otwieramy lodówkę: ser żółty i topiony, kabanosy z indyka, plastry wegańskie, kilka jogurtów, jajka od zielononóżek. – W miarę zdrowo, a mogłoby być bardziej, mam trochę kłopotów z jelitami. Sporo na nie wydaję. Jeden lekarz powie tak, drugi nic nie powie i kieruje mnie do trzeciego. A wszystko trzeba robić prywatnie, bo na NFZ człowiek się nie doczeka – opowiada.

Nigdy nie był w związku, przez ostatnie lata oswoił samotność i już mu nie przeszkadza. Zbliża się do 40-stki, wynajmuje od wujka 30-metrową kawalerkę na obrzeżach Warszawy za 1800 zł miesięcznie, już z opłatami. To mocno po kosztach. Do stolicy przyjechał kilkanaście lat temu jako absolwent politologii. Napisał pracę magisterską o wolnym Tybecie i zaczął wpychać ludziom ubezpieczenia w podejrzanej firmie. Czasem zarobił kilka tysięcy, innym razem nic, aż trafił do okienka w banku. Kokosów nie było, ale wystarczało.

Przez lata zajmował pokój, z reguły najmniejszy, w dużych mieszkaniach, które wynajmował z trójką czy czwórką znajomych. Aż oni zamieszkali z dziewczynami, tylko nie on.

Nie pomaga mu pewnie luka w CV – żeby zarobić na wielką podróż dookoła świata, jeździł do Skandynawii przez dwa lata pracować fizycznie. Ostatnio coś podobnego zaproponował mu znajomy, mówiąc, że w jego firmie w mig zarobi na mieszkanie. – Podziękowałem. Tamte wyjazdy nie robiły mi dobrze, zbyt dużo przebywałem w środowisku patologicznych “polaczków” – wspomina.

Zarabia sześć tysięcy z groszami. Kiedy dostał 50 tys. od rodziców, którzy sprzedali stary dom, kupił kilkunastoletni samochód, ułamek bitcoina, spędził trzy tygodnie w Azji na wycieczce i się rozeszło. Dziś po opłaceniu mieszkania, biletów i telefonu zostaje mu na rękę 4 tys. zł, ale nic nie odkłada. A to się samochód zepsuje, a to znajomi ciągną na weekend. Konto się zeruje, choć Grzesiek ma wrażenie, że nie szasta gotówką. Nie chodzi już na imprezy na Mazowiecką, gdzie w weekend pękał tysiak, a większe zakupy odzieżowe robi raz na dwa lata. – Czego sobie odmawiam? – myśli chwilę. – Pasjonuję się sportem, ale nie jeżdżę na wymarzone mecze – na Wimbledon, Real, NBA. Nie stać mnie też, żeby co roku latać na superwakacje, więc robię to co dwa lata – mówi.

Chciałby sobie kogoś znaleźć, ale kiedy przegląda Tindera, ma poczucie, że w Warszawie wszyscy zgrywają kogoś, kim nie są. Co innego, kiedy wraca do swojego małego miasta w Lubelskiem, tam profile wyglądają inaczej. – Mam poczucie, że dziewczyny lecą na kasiastych facetów. Jednocześnie nie spinam się, że taki nie jestem. Jeśli komuś to przeszkadza, to i tak nie za bardzo chciałbym mieć z nim do czynienia. Nie szukam nikogo na siłę ani z rozsądku. Po co mi taki związek? – pyta.

Żyje więc sobie na miarę możliwości. Największym skarbem są dla niego znajomi, dla nich tu został. Szuka pracy, gdzie zarobiłby 10 tys. na rękę. Wtedy mógłby pomyśleć o kredycie. – Tylko czy za takie pieniądze nie będą wymagali ode mnie w pracy za dużo? Już sam kredyt w pojedynkę to ogromne obciążenie psychiczne, a jak jeszcze nałoży się na to presja szefa, to nie wiem, czy mam na to ochotę. Po co mi więcej kasy, jeśli będę musiał wydawać ją na psychologa? – zastanawia się.

Odżyć po rozstaniu

Odkąd Magda rozstała się z mężem, odżyła finansowo. Kiedy on miał problemy w pracy, ona utrzymywała rodzinę. Poza tym w szpitalu, w którym pracuje, trafiła na szefa, która popycha ją ku kolejnym wyzwaniom. – W naszym zawodzie im starszy jesteś, tym jest ci łatwiej, bo coraz więcej pacjentów przychodzi do ciebie z miasta i nie musisz zasuwać w tych wszystkich abonamentowych miejscach – mówi Magda.

Ma na myśli prywatne przychodnie ubezpieczające pracowników dużych firm. Zarobek w nich jest pewny, ale nieporównywalny z wynagrodzeniem za zwykłą wizytę. Dlatego Magda raz w miesiącu jeździ 150 km pod Kraków do gabinetu w niewielkim mieście. Ma tam zawsze pełny grafik – na ludziach robi wrażenie, że przyjechała do nich pani doktorowa z Krakowa.

Inna sprawa, że w takim miasteczku mogłaby wieść przyjemniejsze życie. Jak jej koleżanka – zarabiają w zasadzie podobnie, ale krakowskie wydatki są o wiele większe. – Nie stać mnie, żeby lecieć z córkami na dwa tygodnie na Malediwy, ani żeby wziąć merca w leasingu. Mimo tego nigdzie się stąd nie wybieram – mówi.

Choćby dlatego, że jako singielka z dziećmi ma szanse kogoś poznać. Wchodzi na Tindera i po dwóch godzinach jest umówiona na kawę. – Nawet jeśli do drugiego spotkania nie dochodzi, to liczy się sam fakt, że w ogóle z kimś gdzieś wyszłam. W małym mieście pewnie bym się krępowała, że wszyscy mnie znają – mówi.

Naprawdę kocha Kraków. Kiedy były mąż zabiera córki, idzie sobie rano na squasha, wieczorem do teatru albo biega nad Wisłą. W pracy ma się od kogo uczyć i robi ciekawe rzeczy. – A że życie tu kosztuje? Jestem w stanie się poświęcić i zasuwać więcej – przyznaje.

Pracuje na etacie, osiem godzin dziennie, za wyjątkiem wtorków, bo wtedy to 12. I piątków, gdy zostaje w pracy do 17.30, a co dwa tygodnie do 20.30. No chyba że były zabiera dzieci na weekend, to wtedy Magda decyduje się na całodzienny dyżur albo jedzie do gabinetu do tego miasteczka, dwie godziny w jedną stronę. – Robię na 1,5 etatu, aby wszystko spiąć. A gdybym tylko chciała, to mogłabym pracować dużo więcej – mówi.

Zarabiać też mogłaby więcej, gdyby przeszła na kontrakt, ale w szpitalu ma dobrze – przełożeni dają jej przestrzeń do rozwoju, nikt nie robi problemu, kiedy spóźni się rano. Dzięki etatowi dostała też kredyt – 900 tys. zł – żeby wykupić mieszkanie od byłego męża.

Co miesiąc płaci 6 tys. raty i tysiąc czynszu, ale tłumaczy sobie, że to i tak mniej niż wynajem trzyosobowego mieszkania w spokojnej okolicy, w miarę blisko centrum. Musi jeszcze opłacić nianię. Zginęłaby bez niej, nie poradziłaby sobie rano, kiedy trzeba ogarnąć córki i odprowadzić je do szkoły.

Pomogła jej też terapia – chodziła przez dwa lata, co miesiąc płaciła tysiąc złotych. – Bez tego mocno bym się pogubiła, zaplątała w koszmarkach i trudnych decyzjach – opowiada i dodaje: – Przy wszystkich decyzjach, złych i dobrych, które podjęłam w życiu, posiadanie takiej pracy jest olbrzymim przywilejem. Bez niej nie byłoby mnie stać na mieszkanie w Krakowie. Po prostu bym tego wszystkiego nie udźwignęła – mówi.

Choć dobrze jej ostatnio idzie, życie singla w wielkim mieście nie jest takie takie hop-siup. Sklejała się przez kilka lat, zanim poczuła się gotowa na poszukiwania nowego partnera. Dzięki dobrej pracy może pozwolić sobie na romantyczne myślenie o przyszłym związku, a nie tylko znalezienie kogoś, z kim mogłaby dzielić nie tylko życie, ale również rachunki.

– Ale trudno mi się z kimś umówić, bo samotnie wychowuję córki, więc druga osoba musi uszanować, że nie mam dużo czasu i nie wyczaruję go z kapelusza. W dodatku lubię też pobyć sama, więc przestrzeni na związek robi się jeszcze mniej. Dlatego myślę sobie, że średnio rokuję jako przyszła partnerka – kończy Magda.